Владимир "Влада Револуција" Мијановиќ

Како се започна?

Денеска ми стига мејл од братучетка ми од Минхен со наслов "Се збунив" , каде меѓу другото пишува :

" ... Optuzeni su uglavnom vec poznati i progonjeni disidenti : Vladimir Mijanovic, Miodrag Milic, Dragomir Olujic, Gordan Jovanovic, Pavlusko Imsirovic i Milan Nikolic. Oni su optuzeni »zato sto su u vremenu od 1977. do aprila 1984. godine u Beogradu, povezujuci se medjusobno, a polazeci sa kontrarevolucionarnih pozicija... ".

Драгата ми братучетка се збунила, кој е овој човек Владимир Мијановиќ со исто име и презиме како мене, што го прочитала во некој текст за дисидентството во СФРЈ. Мене ме зачуди, па дури и малку се навредив, што таа дури досега го открива овој податок. Како тоа, таа не знае дека "крв не е вода".

Јас за мојот имењак знам уште оддамна, уште од времето на мојот ран пубертет.Татко ми ми има зборено за овој човек, најверојатно во контекст на тоа што сакал моето бунтовништво од раниот пубертет да го спореди со делото на истиот. Иако, што ми е најмногу интересно, татко ми негира било какво сродство со него. Невозможно е да нема сродство со него, кога:
1.Потекнуваме од исто село -Моско, на граница помеѓу Црна Гора и Хрватска;
2.Имаме исто име и презиме - факт кој не би бил чуден, доколку не се знае дека презимето Мијановиќ е екстремно ретко, со малкумина живи носители на истото, кои што скоро сите се во некоја роднинска врска.

Но нејсе. Најверојатно стравот од УДБА се уште го држи, па некако неќе до крај да признае, признание кое лично Борис Тадиќ,претседателот на Србија, ми го има кажано. Тадиќ тогаш беше министер за телекомуникации, дојден да држи некои семинари и обуки за јавен настап на нашите градоначалници. Откако се упознав со него, ми вика, знаеш ли кој бил Владимир Мијановиќ. А , јас му велам, мислите на Влада Револуција?!? Меѓу другото, Тадиќ се има дружено со него и заедно политички делувале т.е. биле по затвори.

Да не тупам повеќе. Пошто веќе бев обвинет за его-сурфинг, да не бидам обвинет и за его-блогинг. Еве нешто повеќе за него :

Vladimir Mijanovic (1946), student sociologije na Filozofskom fakultetu, svakako je najpoznatiji studentski lider tadasnjeg pokreta osporavanja. I pre juna 1968, Mijanovic se isticao aktivizmom, recimo prilikom protesta zbog atentata na Rudija Duckea i na sastancima studenata i profesora koji su pruzali podrsku protestima na Univerzitetu u Varsavi, marta 1968. Mijanovic je ucestvovao i u pregovorima predstavnika studentskih demonstracija i vlasti, kod »cuvenog« Podvoznjaka izmedju Novog i »starog« Beograda, gde je, nakon neuspelih pregovora (3. juna) sledilo zestoko premlacivanje demonstranata i pojedinih profesora (Ljubomira Tadica, na primer). Mijanovic je bio jedan od najaktivnijih ne samo na ulicnim demonstracijama, vec i na zborovima Filozofskog fakulteta (u dvoristu Kapetan-Misinog zdanja, gde je i sediste Rektorata), zbog cega su ga kolege prozvali »Vlada Revolucija«.
Studenti su Mijanovica i formalno birali za lidera, za predsednika Fakultetskog odbora Saveza studenata, a bas kao lider je i postao, po svemu sudeci, »trn u oku« rezima, pa je stoga bas on bio meta sistematskog kaznjavanja. Mijanovic je najpre sudjen zbog javnih govora, u duhu kritickog misljenja tadasnjeg pokreta osporavanja, i zbog izdavanja glasila studenata Filozofskog fakulteta kojem su sami dali reciti naziv – Frontisterion (»Mislionica«).⁵⁶ Mada je ovaj list, sasvim u duhu tadasnje kontrakulture, satiricno »prikazivao« konkretnu stvarnost i najpriznatije »velikane« (u liku Orgije Konfronta u prilozima ovog lista mnogi su »prepoznali« samog Tita), bio »uzapcen« jos u stampariji, to nista nije smetalo tuziocu (Krsti Nenkovicu) i sudiji (Milivoju Djokicu), da, septembra 1970. godine, Mijanovica osude na godinu dana strogog zatvora, zbog »neprijateljske propagande«.⁵⁷
Sudjenje Mijanovicu bilo je neposredan povod za visednevni strajk studenata cetiri fakulteta (Filozofskog, Filoloskog, Filmske i Likovne akademije; nedostajao je samo jos jedan fakultet pa da se ponovo »podigne« citav Univerzitet).⁵⁸ Malo se kad dogodilo da toliko veliki broj studenata otvoreno i javno izrazava solidarnost sa kaznjenim kolegom i odlucno se suprotstavlja represiji rezima. U ovom strajku nisu ucestvovali i profesori, ali su se i sami na razne nacine suprotstavljali rastucoj represiji i podrzavali svoje studente. (Dabome, nije rec ni o svim studentima, niti o svim profesorima Univerziteta.)
Represija, medjutim, nije zaustavljena. Nastavljena je i prema Mijanovicu. Vojni sud u Sarajevu osudio ga je 1973. godine, opet zbog »verbalnog delikta«, takodje na godinu dana zatvora. A desetak godina docnije, Mijanovic je opet izveden pred sud, u poznatom sudjenju »sestorici« (o tome ce dalje biti vise govora), ali je, posle raznih »peripetija«, oslobodjen od optuzbe.
Izlozen stalnoj represiji, ne samo sudjenjima vec i razlicitom maltretiranju – saslusavanjima, oduzimanju pasosa, onemogucavanju zaposlenja itd. – Mijanovic je spas potrazio izvan zemlje. Vec vise od deset godina zivi i radi u SAD.


Инаку ова е само дел од поголемиот текст за дисидентството во бивша Југославија. Целиот текст можете да го најдете ТУКА!